สารวัดวันอาทิตย์ที่ 11 กันยายน 2016

พี่น้องที่รัก

                ได้อ่านเรื่องเล่าต่อไปนี้แล้วชอบครับ เลยเอามาฝากกันครับ

                "ซื่อสัตย์" ถูกหนุ่มน้อยนามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล ซื่อสัตย์พยายามว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง เมื่อขึ้นฝั่งได้  ซื่อสัตย์ก็นอนพักอยู่บนหาดทราย และพยายามคิดหาวิธีที่จะกลับฝั่ง และก็หวังจะมีเรือของใครผ่านมาทางนี้บ้าง ไม่นาน ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาแต่ไกล จึงรีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเสียง มีเรือลำหนึ่งกำลังมุ่งมายังเกาะนี้ บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่ บนธงนั้นเขียนคำว่า "ความสุข" ที่แท้เป็นเรือของความสุขนั่นเอง ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก...  “ความสุข ความสุข ผมซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม?”  เมื่อความสุขได้ยิน จึงตอบไปว่า ไม่ได้ ไม่ได้ หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดสุข คุณดูสิ ผู้คนมากมาย ในสังคมยุคนี้ที่พูดความจริง แล้วกลับไม่มีความสุข ขอโทษนะ ซื่อสัตย์ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้ พูดเสร็จ ความสุขก็จากไป

                ผ่านไปสักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่านมา ซื่อสัตย์ตะโกนเรียกเช่นเดิม ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมซื่อสัตย์ ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม? ตำแหน่งพอได้ยินก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไป และก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า ไม่ได้ ไม่ได้ ซื่อสัตย์ คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้ คุณรู้ไหม ตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมันยากเย็นสักเพียงใด หากผมพาคุณมาอยู่ด้วย เดี๋ยวผมก็ซวยนะสิ เดี๋ยวผมก็จะสูญเสียตำแหน่ง ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ ซื่อสัตย์นำตาคลอเบ้า มองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่างสิ้นหวัง รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่รอ รอ และก็รอ เท่านั้น

                และอยู่ๆ ก็มีท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนักแว่วดังมา เรือลำหนึ่งบรรทุก "แข่งขัน" เป็นจำนวนมากผ่านมา ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก "แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม?"  "คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา?" แข่งขันตะโกนถามมา ซื่อสัตย์ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเกรงว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ “ผมคือซื่อสัตย์...” “ห๊า! คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วยเราจะแข่งขันเอาชนะอะไร กับใครที่ไหนได้” พูดเสร็จก็หันหัวเรือจากไปอย่างรวดเร็ว

                ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวัง อยู่ๆ ก็มีน้ำเสียงอันเมตตาดังขึ้นว่า “ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!” เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ “ฉันคือผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา” “ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ?” ซื่อสัตย์ถามด้วยความสงสัย “มีแต่กาลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่า ซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด” ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับความสุข ตำแหน่ง และ แข่งขันที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเลว่า “เจ้าทั้งหลายจงจำไว้ หากปราศจากซื่อสัตย์แล้ว ความสุขจะอยู่ได้ไม่นาน ตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม การแข่งขันก็มีแต่จะล้มเหลวไม่เป็นท่า” ฉะนั้นขอให้ท่านรักษาความซื่อสัตย์ไว้ให้ดี แล้วความสำเร็จและความสุขจะเกิดกับท่านตามกาลเวลาอันเหมาะสม...(CR# นุสนธิ์บุคส์)

                พี่น้องครับ ความซื่อสัตย์ต่อพระเจ้าและธรรมบัญญัติของพระองค์ก็เช่นกัน จะไม่มีวันทำให้ชีวิตของเราอับเฉา เพราะพระองค์จะประทานศักดิ์ศรี เกียรติยศ ที่แท้จริงให้กับชีวิตของเราทุกคนที่สัตย์ซื่อต่อพระองค์

พ่อสุพจน์

........................................................................................................................

ข้างบัลลังก์นักบุญหลุยส์ : แกะที่จะต้องหาให้พบ

แกะเป็นสัตว์ไอคิวต่ำ แต่ถึงไอคิวจะต่ำ  

มันก็เป็นสัตว์ความจำดี มันจดจำใบหน้าของผู้เลี้ยงได้อย่างดี 

แกะเป็นสัตว์สัญชาตญาณไม่ค่อยดี แต่แม้จะไม่ค่อยดี 

มันก็รู้ว่าจะต้องอยู่รวมกันเพื่อความอยู่รอด มันอยู่เป็นฝูง 

แกะเป็นสัตว์รักสงบ เชื่อง และแทบจะไม่ดื้อเลย 

มันเป็นสัตว์อ่อนแอ วิธีการป้องกันตัวของมัน ก็ออกจะไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่ 

จะมีดุบ้าง ก็เฉพาะเพศผู้ในฤดูผสมพันธุ์ มันปกป้องตัวเองจากอันตรายไม่ได้ 

มันไม่สามารถอยู่โดดโดดได้ และจำเป็นต้องมีผู้เลี้ยงที่คอยดูแลช่วยเหลือมัน 

อุปมาวันนี้ พระเยซูพูดถึง “แกะที่หลงฝูง” 

แทบจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่า จากลักษณะนิสัยของมัน มันจะหลงฝูงได้  

แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพราะแกะบางตัวก็หลงฝูง 

สำหรับเจ้าของและผู้เลี้ยงแกะที่ดี ไม่มีตัวไหนสำคัญกว่าตัวไหน 

เพราะแกะทุกตัวสำคัญสำหรับเจ้าของ เจ้าของแกะจึงออกตามหาแกะ 

มันอาจจะดูไม่คุ้มและมีความเสี่ยงที่อาจจะสูญเสียแกะอีก 99 ตัวไป 

ถ้าเป็นเพียงคนรับจ้างเลี้ยง แกะตัวหนึ่งคงไม่มีผลอะไรมากสำหรับการหายไป 

เพราะถ้าไปตามตัวที่หายไป แล้วอีก 99 ตัวเกิดหลง คงไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ 

แต่การตามหาแกะที่หลงไป ไม่ใช่เรื่องลังเลสำหรับเจ้าของแกะที่จะทำ 

และเขาจะทำมันอย่างแน่นอน เขาจะออกตามหา จนกว่าจะพบ  

เพราะทุกตัวสำคัญ สำคัญสำหรับเขาเจ้าของและผู้เลี้ยงที่ดี 

เพราะทุกตัวมีค่า มีค่าเสมอไม่ว่าแกะนั้นจะดื้อ และซนขนาดไหน 

เพราะทุกตัวต้องรอดและมีชีวิต เพราะเขาจะไม่ยอมให้อันตรายทำอะไรมันได้ 

#ความรักของพระเจ้าต่อมนุษย์ก็เช่นกัน 

บาทหลวงบางกอก