พี่น้องที่รัก
ตามที่เราได้ทราบแล้วเกี่ยวกับเรื่องพายุไต้ฝุ่น
ไห่เยียนที่ถาโถมเข้าสู่ประเทศฟิลิปปินส์เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา ก่อให้เกิดการสูญเสียใหญ่หลวง
ประชาชนนับหมื่นคนต้องเสียชีวิต และ คนหลายแสนคนไร้ที่อยู่อาศัย
เราคงนิ่งเฉยดูดายไม่ได้ ต่อหายนะที่เกิดขึ้นกับประชาชนในประเทศเพื่อนบ้านของเรา
ให้เราร่วมใจกันส่งความช่วยเหลือไปยังผู้ตกทุกข์ได้ยากเหล่านี้โดยด่วน และ
ภาวนาเพื่อผู้ที่ได้รับผลกระทบอันเนื่องมาจากมหาวาตภัยในครั้งนี้ด้วยครับ
พ่อขอนำจดหมายของสังฆมณฑลที่ส่งมาตามวัด
มาลงไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
คุณพ่อ สุพจน์
......................................................................................................................................
เราเชื่ออะไร
ทำไมมนุษย์มีความทุกข์และความตาย
มนุษย์ทุกคนมีความเท่าเทียมกัน
เพราะทุกคนมีต้นกำเนิดเดียวกัน คือถูกสร้างด้วยความรักของพระเจ้า
พระองค์ไม่เคยทรงปรารถนาให้มนุษย์คนใดต้องทนทุกข์และตาย
ความคิดแรกของพระเจ้าสำหรับมนุษย์คือ สวรรค์ และสันติสุขนิรันดรกับพระองค์
บ่อยครั้งที่เราอาจรู้สึกว่าชีวิตน่าจะเป็นเช่นนั้น
และเราควรจะเป็นเช่นนี้ แต่ในความเป็นจริง เรากลับไม่พบว่าตัวเองมีสันติสุขอันแท้จริงเลย
หลายต่อหลายครั้งในการดำเนินชีวิต ที่เราแสดงออกด้วยความหวาดกลัว ความกังวล
และการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
เพราะมนุษย์ได้สูญเสียความสอดคล้องกลมกลืนแรกเริ่มที่มนุษย์เคยมีกับโลก
และต่อพระเจ้าแบบที่เคยเป็น พระคัมภีร์ได้กล่าวถึงความขัดแย้งนี้ในเรื่องราวของการตกในบาปครั้งแรกของมนุษย์
มนุษย์ตัดสินใจที่จะเลือกทำในสิ่งที่รู้ดีว่าไม่ควรทำ
จนเป็นเหตุให้พวกเขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับพระเจ้าบนสวรรค์อีก ด้วยเหตุนี้
ความเหน็ดเหนื่อยจากการงาน ความทุกข์ทรมาน และการถูกประจญให้กระทำบาป
จึงเป็นเครื่องหมายของการสูญเสียสวรรค์นั่นเอง บาปดังกล่าวนี้
นอกจากจะเป็นการปฏิเสธการร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับพระเจ้าแล้ว
ยังเท่ากับเป็นการแยกทางออกจากแหล่งกำเนิดของชีวิตอีกด้วย
ด้วยเหตุนี้ความตายจึงเป็นผลที่ตามมาอีกประการหนึ่งของบาป
สมเด็จพระสันตะปาปา เบเนดิกต์ที่ 16 เคยเปรียบเทียบว่า
“เราทุกคนรับยาพิษหยดหนึ่งไว้ในตัวเรา นั่นคือ ยาพิษของวิธีการคิด
(ที่แสดงเป็นภาพลักษณ์ในหนังสือปฐมกาล) ...มนุษย์ไม่ไว้วางใจพระเจ้า
เมื่อถูกปีศาจล่อลวง เขาเกิดความสงสัยว่าพระเจ้าหวงอำนาจ และจำกัดเสรีภาพของเขา และเราจะเป็นมนุษย์ได้อย่างเต็มที่หากเราไล่พระองค์ออกไปจากที่เราอยู่
มนุษย์ไม่ต้องการรับการดำรงอยู่ของพระองค์อีกต่อไป ซึ่งในการกระทำเช่นนี้เอง เท่ากับว่ามนุษย์เลือกที่จะไม่ยอมรับความจริงของชีวิตอีกต่อไปด้วย
และนั่นทำให้เขาต้องตกอยู่ในความตาย และความไม่มีอะไรอีกเลย”
“การหันหนีไปจากพระองค์ คือการหกล้ม
การหันกลับมาหาพระองค์
คือการลุกขึ้น
การดำรงอยู่ในพระองค์
คือความปลอดภัย”
นักบุญ ออกัสติน
(354-430)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น